664 lata temu, 5 sierpnia 1358 roku Kazimierz Wielki lokował Będzin na prawie magdeburskim. Lokowanie miasta na wzór niemieckiego Magdeburga, jak w przypadku wielu środkowoeuropejskich ośrodków, wiązało się ze wzrostem przywilejów posiadanych przez mieszczan będzińskich.

Lokacja była nie tyle założeniem nowego miasta, co nowym etapem w życiu Będzina. Wójtem miasta został Hinko Ethiopus, któremu powierzono misję zorganizowania miasta na prawie niemieckim. W przywileju lokacyjnym król Kazimierz Wielki określił prawa i obowiązki Hinka oraz mieszczan. Wójt został zobowiązany do uczestniczenia w wyprawach królewskich konno, w pancerzu i w hełmie żelaznym. Dodatkowo musiał dysponować kuszą. Jego uposażeniem były między innymi łan ziemi (ok. 22 hektarów), który Hinko zakupił z własnych środków, dwa ogrody pod uprawę winorośli i warzyw, a także kramy mięsny, szewski i piekarski. Jako wójt stanął on na czele organu sądowniczego, którym była wybierana spośród mieszczan będzińskich ława.

Mieszczanie otrzymali prawo połowów na Przemszy, ale tylko przy użyciu małych sieci, korzystania z lasów królewskich położonych w okolicach Będzina, na okres 6 lat zostali zwolnieni z wszelkich danin na rzecz skarbu królewskiego. Co najważniejsze, w granicach miasta podlegali wyłącznie sądownictwu wójta i ławy miejskiej.

Dzięki uzyskaniu lokacji na prawie magdeburskim oraz dzięki późniejszym przywilejom, Będzin mógł się rozwinąć jako ośrodek gospodarczy i administracyjny w Polsce.