4 lutego 1919 roku Józef Piłsudski (Naczelnik Państwa), Ignacy Jan Paderewski (Premier) i Stanisław Wojciechowski (Minister Spraw Wewnętrznych) podpisali dekret o tymczasowej ustawie o samorządzie miejskim. Obowiązywał on na ziemiach polskich byłego zaboru rosyjskiego i obejmował 150 miast. Wśród nich znajdował się też Będzin.
Prawo wyborcze przysługiwało wszystkim mieszkańcom, którzy: ukończyli 21 lat, mieli obywatelstwo polskie oraz stale mieszkali na terenie gminy przynajmniej od 6 miesięcy. Bierne prawo wyborcze przysługiwało osobom, które posiadały prawo czynne, ukończyły 25 lat oraz umiały pisać i czytać po polsku. Samorząd miejski wykonywał zarówno zadania własne, jak i zadania powierzone z zakresu administracji rządowej. Gmina miejska uzyskała status samodzielnej jednostki samorządu oraz osoby prawa publicznego. Organem uchwałodawczym i kontrolnym była Rada Miejska, a organem wykonawczym Magistrat. Rada Miejska składała się z radnych wybieranych w wyborach tajnych na okres 3 lat. Dodatkowo w jej skład wchodzili członkowie Magistratu. Radni pełnili swoje funkcje honorowo. Gdy radny został wybrany na członka Magistratu tracił mandat, a do Rady Miejskiej wchodził tzw. zastępca. W pierwszych wyborach do będzińskiej Rady Miejskiej wybrano 27 osób (15 rzymskich katolików i 12 Żydów). Wartym odnotowania jest fakt, że wśród nich znalazła się jedna kobieta - Wiktoria Zuchowa. Po rezygnacji z mandatu radnej została zastąpiona przez Chaskla Laskiera. Mandaty rozkładały się w następujący sposób: Grupa Mieszczańska – 6 osób, bezpartyjni - 6 osób, Narodowy Związek Robotniczy – 3 osoby, PPS – 3 osoby, Poale Syjon – 2 osoby, Bund – 1 osoba, Syjoniści – 1 osoba, Stowarzyszenie Lokalne – 2 osoby, Stowarzyszenie Rzemieślnicze – 2 osoby, Stowarzyszenie Kupców – 1 osoba.
W 1925 roku liczebność Rady Miejskiej wzrosła do 35 osób. W skład Prezydium Rady Miejskiej wchodziły 3 osoby.
Rada Miejska i Zarząd Miasta Będzina 1925-1928
