W lipcu 1933 roku przyjęto ustawę o zmianie ustroju samorządowego, co skutkowało potrzebą przeprowadzenia wyborów do Rady Miejskiej. W Będzinie odbyły się one 27 maja 1934 roku.

W związku z opóźnieniami spowodowanymi przeprowadzeniem wyborów uzupełniających w Małobądzu i na Ksawerze, zebranie Rady Miejskiej odbyło się dopiero w marcu 1935 roku. Na jej posiedzeniu, 18 marca, zostali wybrani: prezydent, wiceprezydent oraz ławnicy. Prezydentem został Antoni Izydorczyk. Urodził się 25 maja 1901 roku w Łodzi, gdzie uczęszczał do szkoły początkowej i Gimnazjum Polskiego Towarzystwa „Uczelnia”. W 1913 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Skautowej, a następnie należał do Harcerstwa Polskiego. W listopadzie 1918 roku w Piotrkowie zaciągnął się do Wojska Polskiego. 1 maja 1919 roku został zwolniony z 26 pułku piechoty. Po zwolnieniu kontynuował naukę w gimnazjum. Ponownie zaciągnął się w 1920 roku do 28 pułku piechoty. Walczył na froncie, uzyskując stopień plutonowego. Po kolejnym zwolnieniu z wojska ukończył szkołę, zdając w 1921 maturę. W tym samym roku zapisał się na Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego, otrzymując w 1925 roku tytułu magistra prawa. W międzyczasie pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Łodzi. Następnie został zastępcą starosty powiatu będzińskiego i jednocześnie zastępcą przewodniczącego Wydziału Powiatowego w Będzinie. Jak donosił Ekspres Zagłębiowski, Antoni Izydorczyk w czasie wyborów otrzymał 29 głosów na możliwych 39. Tym samym został wybrany na 10-letnią kadencję. 10 maja 1935 roku został  zaprzysiężony na prezydenta Będzina. Urzędował do wybuchu II wojny światowej. Zmarł 8 stycznia 1940 roku.

Prezydent Będzina Antoni Izydorczyk, ze zbiorów Muzeum Zagłębia w Będzinie