Wystawa „Narty, dancing, brydż” – trzecia i ostatnia odsłona on-line.

W styczniu przybliżyliśmy Państwu pierwszą i drugą część wystawy, natomiast obecnie zachęcamy do zapoznania się ostatnią częścią opowiadającą o kurorcie krynickim.

Bardzo poważną konkurencją dla Zakopanego była Krynica, która jako uzdrowisko oferowała kilka rodzajów wód mineralnych sprawdzających się w leczeniu wielu schorzeń. Krynica była miejscem faworyzowanym i promowanym przez władze II Rzeczypospolitej, co można zauważyć w propagandowym wydawnictwie „Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918-1928”.

Kurort przed wojną miał się stać tzw. pierwszorzędną centralą sportów zimowych, dlatego podjęto budowę skoczni narciarskiej na Krzyżowej Górze, budowę lodowiska do hokeja, a także największego w kraju toru saneczkowego. Te realizacje miały zapewnić Krynicy wybitną rolę w ogólnoświatowym zdrojownictwie. Do uzdrowiska krynickiego rząd kierował fundusze pozwalające na przeprowadzenie licznych remontów dróg i chodników, urządzenie nowych łazienek do kąpieli mineralnych i innych inwestycji. Pod koniec lat 20. Krynica stała się modnym kurortem z kanalizacją i oczyszczalnią ścieków, ale nie należała do tanich uzdrowisk. Za jednodniowy pobyt z wyżywieniem turysta musiał zapłacić od 6 -12 zł, pobierano także taksę klimatyczną.
Jedną z największych, przedwojennych inwestycji w dziejach miasta była budowa hotelu „Patria”, który w beskidzkim kurorcie powstał z funduszy polskiego śpiewaka operowego - Jana Kiepury. Gmach hotelu zaprojektował architekt Bohdan Pniewski, a budowały go głównie firmy warszawskie. Tarasy od frontu w „Patrii” Pniewski wystylizował tak, by kojarzyły się z renesansowymi krużgankami. Był to efekt fascynacji architekturą włoską, której architekt uległ podczas rocznego stypendium spędzonego w Italii.

Modernistyczny obiekt otwarto w Boże Narodzenie 1933 roku. Hotel Jana Kiepury urządzono według najnowszych standardów europejskich. W każdym apartamencie znajdował się telefon i radio oraz łazienka. Kiepurze zależało by „Patria” była pensjonatem nie tylko dla gości o dużej zasobności portfela, dlatego oprócz słonecznych, ogromnych pokoi oddano do użytku malutkie pomieszczenia bez łazienek. Dla wygody gości budynek posiadał windy, mechaniczną pralnię i oczywiście American Bar. Kucharze proponowali wytworne, polsko-francuskie menu. We wnętrzach hotelowych dominował styl art déco, gdzie charakteru pomieszczeniom dodawały elementy z chromowanej stali, kaskady modernistycznych żyrandoli ze szkła i chromoniklu oraz poręcze z alabastru, który przepuszcza świat¬ło. Na paterze znajdowała się recepcja oraz ogromny salon z jadalnią - można było je oddzielić za pomocą składanego przeszklenia. Antresolę zaadaptowano na salę do gry w brydża, a w piwnicy znajdował się bar z dansingiem. Do „Patrii” na wypoczynek przyjeżdżały gwiazdy ówczesnego kina, artyści, dziennikarze czy politycy. Mieszkali tu m.in. Eugeniusz Bodo, Jadwiga Smosarska, Hanka Ordonówna, Adolf Dymsza i generał Bolesław Wieniawa Długoszowski. W luksusowych wnętrzach hotelu często kręcono przedwojenne filmy, a na otwarcie każdego sezonu organizowano wybory Miss Krynicy. W okresie międzywojennym „Patria” była najnowocześniejszym hotelem w uzdrowisku i nie ustępowała najlepszym obiektom tego typu w alpejskich kurortach.

Atrakcyjność wyjazdu w góry w przedwojennej Polsce rosła za sprawą tanich połączeń kolejowych. Popularna prasa doradzała jak elegancko i wygodnie się ubrać w taką podróż. Panom polecano pumpy zamiast długich spodni a elegantkom tzw. futro podróżne kryte suknem o jasnych odcieniach, podbite futrem o krótkim włosie by figura nie posiadała pękatych kształtów. Tak przygotowani turyści udawali się na wypoczynek do różnych kurortów zimowych w Polsce, w tym do Zakopanego i Krynicy.

Zapraszamy do Pałacu Mieroszewskich, gdzie można zwiedzać wystawę do 14 lutego.