22 lutego 2019 roku Sejm przyjął uchwałę ustanawiającą 14 kwietnia Świętem Chrztu Polski.
Jest to to data umowna. Część historyków przyjmuje, że ceremonia przyjęcia wiary chrześcijańskiej odbywała się w średniowieczu w Wielką Sobotę poprzedzającą Wielkanoc. Wychodząc z tego założenia, uznali że Mieszko przyjął chrzest w Wielką Sobotę, która w 966 roku przypadała 14 kwietnia. Należy podkreślić, że w źródłach nie ma żadnego potwierdzenia dla tej daty, można więc ją traktować wyłącznie symbolicznie.
Wpływ na decyzję Mieszka I o przyjęciu chrztu miała z pewnością zarówno sytuacja zewnętrzna jak i wewnętrzna. Małżeństwo księcia polańskiego z Dobrawą, a następnie jego chrzest przyczyniły się do zawarcia sojuszu z Czechami wymierzonego w, stanowiący zagrożenie dla powstającego państwa piastowskiego, Związek Wielecki. W polityce wewnętrznej przyjęcie chrześcijaństwa miało być środkiem pozwalającym władcy na scalenie ziem w jeden organizm polityczny, wolny od dążeń odśrodkowych. Istotnym elementem nowej religii była skaralizacja władzy książęcej, co wzmacniało pozycję władcy. Tworzące się państwo zostało włączone w europejski krąg kulturowy poprzez przejęcie i adaptację zachodnich koncepcji nowoczesnego państwa– struktury politycznej i administracyjnej, systemu prawnego, obyczajów oraz łaciny jako języka urzędowego. Podnosiło to rangę i znaczenie władcy Polan, także na arenie międzynarodowej. Dzięki temu Bolesław Chrobry - następca Mieszka I traktowany był przez cesarza Ottona III jako partner polityczny równy władcy Niemiec. Chrystianizacja ziem polskich stała się podwaliną do powstania pierwszych ośrodków kultury, którymi były pierwsze klasztory, a wejście w krąg cywilizacji łacińskiej stało się fundamentem do przetrwania państwowości polskiej.
Zdjęcie: Szkic Chrzest Polski, Włodzimierz Tetmajer, akwarela, 1900, ze zbiorów Muzeum Zagłębia w Będzinie
