Moneta pochodzi z badań archeologicznych prowadzonych na terenie ogrodu parafialnego, na południowym zboczu Góry Zamkowej.

Została wybita w mennicy miejskiej Raciborza za panowania księcia Jana V Młodszego, który był synem Wacława raciborskiego i Małgorzaty z Szamotuł (1456 – 1493). Halerze pojawiły się na Śląsku przed połową XIV wieku z sąsiednich Niemiec, zastępując używane wcześniej kwartniki. W obowiązującym wówczas powszechnie systemie pieniężnym opartym na grzywnie nie stanowiły monet o dużym nominale, były warte cztery i pół denara każdy. Prezentowany tu egzemplarz wybito dwustronnie. Na awersie przedstawiono hełm rycerski dziobowy, zwrócony heraldycznie w lewo, z klejnotem w kształcie bawolich rogów (z herbu Przemyślidów opawskich). Obwódki: zewnętrzna i wewnętrzna są ciągłe, w otoku widnieje napis: MONETA.C.RATIBOR. Rewers jest dzielony. Występuje na nim połuorzeł z łapą i sześcioma piórami oraz połukoło z siedmioma szprychami. Wokół można odczytać ten sam napis, co na odwrocie. Halerz został wybity ze słabego srebra z dużym dodatkiem miedzi. Monety z tej emisji, mimo iż są najpospolitszymi ze znanych dziś halerzy raciborskich, to jednak dość rzadko pojawiają się na aukcjach kolekcjonerskich i bywają dość wysoko cenione.