Fotografia, na rewersie datowana na 1900 r., przedstawia budynek dworca Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Dąbrowie Górniczej z oczekującymi na pociąg podróżnymi.

Budowa dworca przypada na czas (koniec XIX w.), kiedy to w towarzystwach kolejowych realizowano, w dużej mierze, projekty bardzo ekonomiczne. Takie realizacje zapewniał Styl ceglany, który w II połowie XIX wieku stał się podstawowym nurtem w budownictwie kolejowym. Dąbrowski dworzec został wzniesiony w powyższym stylu, który został stworzony na potrzeby nazwania i uporządkowania skromnej ceglanej architektury utylitarnej. Główne cechy stylu, jakie posiada dworzec w Dąbrowie Górniczej, to budulec jakim jest cegła, zwieńczenia otworów okiennych i drzwiowych łukiem odcinkowym podkreślonym otynkowanym zwornikiem oraz dekoracyjne fryzy i gzymsy z cegły.

Zabieg wprowadzenia do elewacji budynku tylko cegły praktycznie bez tynku, sprawiał pewną monotonię i ponurość estetyki. Styl ceglany nie nawiązywał do żadnego z wielkich stylów przeszłości, chociaż czasami posiadał luźne związki formalne i materiałowe z architekturą szeroko rozumianych wieków średnich. W odniesieniu do XIX i XX wiecznej architektury Styl ceglany ma taki sam status, co określenie Styl dworkowy lub Styl zakopiański.

Patrząc na tę zatrzymaną w kadrze chwilę oczekiwania na pociąg możemy mieć tylko nadzieję, że widoczni na fotografii podróżni dotarli szczęśliwie do celu swej „podróży”.

Małgorzata Hałasik - Dział Sztuki i Fotografii Muzeum Zagłębia