W sierpniu tego roku przypada 74 rocznica likwidacji getta będzińskiego. Jego początki sięgają maja 1942 roku, kiedy to w okupowanym przez Niemców Będzinie wydzielono część miasta, osiedlając tam ludność żydowską. Tzw. duże getto mieściło się w dzielnicy Warpie.

Niemcy umieścili tam Żydów z Zagłębia Dąbrowskiego, Kielc, Oświęcimia, Bogumina, a także z Czechosłowacji. Natomiast małe getto zlokalizowane było na Kamionce. Nadzór nad gettem pełnił Mojżesz Merin, który był przewodniczącym Centrali Żydowskich Rad Starszych na Wschodnim Górnym Śląsku. Mieszkańcy getta zmuszani byli do pracy fizycznej na rzecz okupantów w zakładach przemysłowych i warsztatach rzemieślniczych w Będzinie oraz w Dąbrowie Górniczej. Do miejsc pracy przymusowej byli oni transportowani pod eskortą. Ostateczną akcję likwidacji getta w Będzinie rozpoczęto w sierpniu 1943 roku, wywożąc ludność żydowską do obozów koncentracyjnych. Wtedy to wybuchło tzw. powstanie w getcie będzińsko – sosnowieckim, zainicjowane przez lokalny oddział Żydowskiej Organizacji Bojowej, na czele którego stał Cwi Brandes. Powstanie, którym kierowali również Józef i Bolesław Kożuchowie oraz Frumka Płotnicka, zostało w ciągu kilku dni stłumione przez okupantów. Ostatnia grupa Żydów została wywieziona do obozu zagłady Auschwitz - Birkenau w lutym 1944 roku. Jedną z ofiar Holokaustu, związaną z będzińskim gettem była m.in. czternastoletnia Rutka Laskier, autorka pamiętnika, który został wydany ponad 60 lat po jej śmierci.

W sierpniu 2005 roku na Placu Bohaterów Getta Będzińskiego odsłonięto pomnik upamiętniający ponad 30 tysięcy będzińskich Żydów zamordowanych w latach II wojny światowej.

Źródło: http://www.jhi.pl/blog/2013-08-23-bedzinskie-getto-pamietamy