Okazały, lśniący, przykuwa uwagę odwiedzających wnętrza Pałacu Mieroszewskich.
Młodsi turyści nie wiedzą, jak działa samowar ani jaka jest jego historia.

Urządzenie, które szczególną popularnością cieszyło się na terenie Rosji, można uznać za przodka czajnika elektrycznego, ponieważ służyło do przygotowywania herbaty. Wodę podgrzewano za pomocą żarzącego się węgla drzewnego, umieszczonego w rurze przechodzącej przez zbiornik. Po zagrzaniu, wodę spuszczano umieszczonym nisko kranikiem. Samowar wieńczyła korona, na której stawiano czajniczek na esencję herbacianą. Urządzenia miały różne kształty – wazy, czajnika, krateru, kuli, cylindra. Produkowano je w różnych rozmiarach i odmianach. Ozdobnym egzemplarzom często towarzyszył zestaw utensyliów służących do przygotowywania herbaty.
Nazwa samowar to nie jedyne miano tego urządzenia – inne to samogar lub samogriej. Moskiewska fabryka produkująca samowary działała od 1766 roku, urządzenia te wytwarzano także w Petersburgu i Tule. W ostatnim z wymienionych miast od 1990 roku działa muzeum samowarów, gdzie można zobaczyć interesującą kolekcję tych specyficznych naczyń.  
Samowary wykonywano z miedzi, brązu, mosiądzu, srebra, złota, cyny lub niklu, zdobiono emalią, znane są także samowary ceramiczne. Najczęściej spotykane miały pojemność od jednego do czterech litrów. Z terenu Rosji rozpowszechniły się na obszar Europy środkowej i wschodniej. Popularnością cieszyły się także w Iranie, Afganistanie i w Indiach  (Kaszmir).
Egzemplarz, który można podziwiać w sali myśliwskiej Pałacu Mieroszewskich pochodzi z II połowy XIX wieku. Wykonany został z posrebrzanego mosiądzu. Powstał w warszawskiej fabryce Norblina.