Brak dostępu do pieniądza emitowanego przez władze centralne, spowodowany przedłużającą się I wojną światową, doprowadził do potrzeby wprowadzenia pieniądza zastępczego – tzw. notgeldu. Nie ominęło to też, okupowanych przez Niemców terenów Królestwa Polskiego. Już w na terenie powiatu będzińskiego pojawiły się bony i kupony pełniące tę rolę. Były one wydawane przez różnych emitentów. Wśród nich znalazły się między innymi Komitet Obywatelski miasta Będzina, czy cukiernia w Sosnowcu. Kupony te zastępowały pieniądz zdawkowy i opiewały na niewielkie sumy.
Czytaj więcej...
Kupowany w lokalnej piekarni lub supermarkecie, beztrosko marnowany i wyrzucany, występujący w niezliczonych odmianach, coraz częściej uważany za pożywienie niezbyt zdrowe i nieszczególnie atrakcyjne. Tymczasem dla naszych przodków chleb stanowił symbol dostatku i powodzenia.
Czytaj więcej...
Na dnie fosy, w części centralnej systemu zalegały, jak już o tym wspomniano w poprzednich odcinkach, partie wypełniska zawierające jednolitą ceramikę datowaną na IX - X wiek.
Czytaj więcej...
Ustawa z roku 1866 roku, opublikowana w Dzienniku Praw Królestwa Polskiego zarząd powiatem (ujezdem) oddawała w ręce naczelnika powiatu, dodając mu do pomocy urząd powiatowy.
Czytaj więcej...
Zapraszamy Państwa do wspólnej zabawy – na naszej stronie internetowej i fb będziemy zamieszczać zadania związane z obiektami Muzeum Zagłębia oraz historią naszego miasta i regionu. Uważni czytelnicy naszych wpisów z pewnością nie będą mieli problemu z ich rozwiązaniem – podpowiedzi znajdują się w opublikowanych artykułach. Rozwiązanie podane zostanie przy okazji zamieszczenia kolejnej zagadki.
Czytaj więcej...
„(…) żona tego Bogwała Czecha stała bardzo często przy żarnach, mieląc. Litując się nad nią, mąż jej Bogwał mówił: Sine, ut ego etiam molam – to jest po polsku: Daj, ać ja pobruszę, a ty poczywaj!”. Tak ów Czech na zmianę mełł z żoną i często obracał kamień tak jak żona.” (Przekład R. Godecki, cyt. za: T. Michałowska: Średniowiecze. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 266–267).
Przytoczona powyżej wypowiedź to najstarsze zdanie w języku polskim. Odnotowane w Księdze Henrykowskiej około 1270 roku, nawiązuje do czynności wykonywanej przez wieki w każdym domu.
Czytaj więcej...